De hete onzinmachine gaat verder in Tanzania

Ja ja ja.. het nieuwste filmpje staat alweer online: 'we're going to the strend' (Wilke, 2015). Te vinden op mijn Facebook.

Wilke: 'What is your age? Wewei uma mialka moin gapi?'
'My age? Why do u want to know?'
'I just want to, qurious.'
'Do u know something of Icebergs?'

Natuurlijk ging ik er knap serieus op in.
Sure I do: 'it's like how the mind of a human works. 30% above the water. 70% under it. Like actions above and motivation, underlying arguments and thinking under the sealevel. ....Aaaaaaaaaaaaaah, you mean: why am I asking your age. Daham, clever guy.'

Ja, om het verhaal weer te beginnen met zo'n bizarre uitspraak van mij. Men is nog wel 's nieuwsgierig naar wat ons hier in Tanzania bracht:
'We came as vrijgezellen (volunteers) in KCMC hospital'. Het gezelschap barste in lachen uit.
'Jame, zullen we zo'n kip meerausen voor het avondeten? Weer 's wat anders als salade', 'Joa, die kleintjes moeten we hebben, torteltjes', 'Jame, dat is een ander vogelmerk (vogelsoort)!'
Laten we het op vermoeidheid houden.

Op 15 mrt. hebben wij onze stage vroegtijdig achter ons gelaten, om de Mataruni waterval wederom op te zoeken. Dit keer met álle internationale studenten, per Dala Dala. Jamie aan kop, als gids, wij hebben 'm immers al 's bezocht.
In de avond gingen wij weg te keling dansen. Dit is een Schotse dans, wat de meest memorabele avond heeft opgeleverd in Edinburgh. Ik ving de mogelijkheid in de eerste weken al op: hier moésten we aan deelnemen.
Tsja, het leek ergens wel op schots dansen. Ondanks dat hebben we lol gemaakt. Bietsje improviseren. Marije slingerde ik een aantal keer achterover, met een been de lucht in.

Zaterdag 19 april zijn we in een safaritruck gesprongen voor 1 dag safari in Tarangeri, die op zondag zou volgen. Die nacht zijn wij blijven overnachten in een Lodge, boven al onze verwachtingen. Wij hadden een tentje in de wildernis verwacht (waar wij regenwater voor de lichamelijke verzorging hadden moeten delen), waarvoor wij ook gepakt hadden. Niks bleek minder waar. Een tentje wat op een luxe kamer leek, overdekt met een soort carport gevlochten uit houtmateriaal. Het avondeten stond voor ons klaar. Een lodge inclusief hete douche. Jamie was in de wolken, aangezien het inmiddels 6 weken geleden was toen wij voor het laatst een hete douche aantroffen. Ik lifte mee op zo'n wolk. Wat een verwennerij.
Zondag te survivallen in het safaripark. Eén (climbing) lion in de boom zien klauteren, om zo zijn prooi te observeren en de jacht te openen. Helaas stonden de giraffen op scherp en schoten zij de Pumba's te hulp, waar de leeuw het op voorzien had. Eén giraffe had er schijt aan, die begon ontspannen te grazen en draaide z'n ass - op een kleine afstand - richting de leeuw. Jame en Juul begrepen het meteen en gaven het nonchalante beesie een naam: Wilke de Giraffe.
Ook zijn wij verschillende groepen olifanten tegengekomen. De jongeren waren misschien 3-7 weken oud. Moeders begon, met een overheersende beweging naar ons toe, te tetteren om zo haar baby te beschermen. Terecht ook, onze safarigids joeg haar lichtelijk (maar verantwoord) op.
De leeuw, de olifanten, onze intensieve jacht naar het ontdekken van leden van de Big Five... Machtig. En dat wij 3 stuks hebben gespot is úniek voor deze tijd van het jaar, vanwege het regenseizoen, het hoge gras en de grote migratietrek naar een ander gebied.

Dat andere gebieden zoeken wij in onze vakantiemaand op! We combineren deze gebieden in 4 dagen.
We zijn al met de voorbereidingen begonnen. We trekken de natuur door met 5 friezen en studenten yn Ljouwert. We hebben ze voor onze reis al ontmoet, maar gingen er niet vanuit dat we uiteindelijk een safaritruck zouden delen. Ook omdat 2 friezen aan de andere kant van Tanzania bivakkeren.
Hoe goed klinkt dat?
Willem de Safariman biedt ze op de compound voor een 'spotprijs' aan.... 135 dollar per dag. Waarbij je 2 nachten in zo'n artistieke woning verblijft, midden in de bush bush (Serengeti). Het is zo'n optrekje waarin men onderzoek deed naar dieren (voor bijv. de Lion King), met een veranda waar nijlpaarden en co. langs trekken.
De laatste dag bivakkeren wij in een tentje. Laat maar komen!!

30 april waren wij uitgenodigd voor een afscheidsfeestje met een bad taste als thema. In 10 min. heeft het drietal wat verzonnen, waarmee we de eerste prijs ook nog 'wonnen'. Jamie als een paardenchick op bergpatta's, Juul als fluoriserende oh oh Cherso en Wilke als een gigolo met twallingsmûtske. Proud to be fout. Beeldmateriaal is in de omloop, maar krijgen jullie hoop ik niet te zien.

Wist je dat...
- De laatste stageweken zwaar vallen. Alles is er ervaren, geroken, gezien en aangeraakt. Wy ha ús nocht.
Ondanks dat ik 4 mei de afdeling Pediatrics heb ontdekt.... Genieten.... Kinderen. Gek jaaien. Wat een energie en ontlading. Je wilt zo graag hard werken voor ze. Pure interactie en handelingen vanaf 8.00 u. am af aan. Zo kom ik die laatste 2 weken nog wel even door.
- We platzak zijn bij terugkomst in NL, maar een dikke ervaring rijker zijn.
- Wij te skypen zijn geweest met onze begeleidende docent vanuit NL. Serieus gedoe, lachen en nog net niet janken. Ontiegelijk leuk dat het zo kan.
- Toen een groep kinderen mij en Jamie zagen stoeien in de tuin, zij aan kwamen sluiten. 7 serieuze karatekids doken op mij af. We kwamen de dagen die daarop volgden niet meer van de karateclub af.
- Wij een nieuwe compoundhuisdier welkom heten: Golden boy. (Nu moet ik wel zeggen dat ik honden verafschuw. Wanneer hij ons huis binnen rent ben ik in paniek: 'vlooiebal, m'n huis uit!' 'Nee, niet m'n handdoek' 'Nee, niet aan me zitten' 'Nee, dat hoeft niet hoor).
Ondertussen wordt de hond regelmatig opgeëist door de buurmeisjes. Volgens deze meisjes is ie door hen geadopteerd. Een barreltje van 2 roept dan: 'He is á gurllllllll'. De hond heeft het niet op de meisjes staan.
- Wij regelmatig een beroep doen op een Nutella lening. Pannenkoek besmeurd met nutella en bananen.
We sneupen stad en land af voor zo'n pot. Gelukkig had de Duitse student 1 kilo staan. Die was ie kwijt!
- Wij een dooie giraf langs de weg aantroffen tijdens onze reis naar het safaripark. Dit komt bijna niet voor. De terugreis werd ie aan flarden gescheurd. Ingrijpend om te zien, zo'n flinke sparerrib.
- Ik door onze safarigids werd vergeleken met de masaiman. De vrouwen hard aan het werk, Wilke uitnaaien om lol te maken. Aanleiding waren de vrouwen die continue foto's aan het schieten waren. Wilke deed vrij weinig: intens genieten van de omgeving.

- Wij jullie op de hoogte blijven houden!
Voor nu is het wel weer effe genoeg onzin. Hopende dat jullie van de verhalen genieten!