Froulju, let's go to the strend!

Do you have a couple of new breadboles (broodjes)?
Dat zijn verschillende levensstases (combinatie van fase en stáge)

Ja.. de titel van dit verhaal.. Zo gaat het wel vaker. Het onderscheiden van de Engelse en Nederlandse taal wordt voor mij steeds lastiger. Het levert blijkbaar wel weer de meest komische uitspraken op. Jame en Juul houden mij nauwlettend in de gaten, houden zelfs een lijst met uitspraken bij.
Die lijst moet maar op een poster uitgedraaid worden !

Wij hebben inmiddels een verhuizing doorstaan (doorstaan aangezien wij na 4 uur slaap, een feestje, de hele in inventaris liepen te verslepen), waardoor wij veel voordeliger wonen. Aanleiding: Wij horen prepaid energie te kopen, aangezien de stroomvoorziening erg prijzig is. Onze prepaid energie vloog er door heen, 50 eu. in 24 dagen tijd. Eerst keken we dit aan, zochten we uit wat de oorzaak kon zijn. Ons vorige huis bleek lek te zijn. Na onderhandelen en 'ruzie zoeken' leverde het ons een nieuwe crib op.

Je moet hier heel strikt zijn tijdens het onderhandelen, anders neemt men een loopje met je.
Onderhandelen.. daar zit ik op!

Wist je dat...
*
Wij een nieuwe Mexicaan ontdekt hebben. Goeeeeeeeeeeeeie nacho's.
Onze favoriete taximan was dolblij, hij was nog niet bekend met deze hemelse eettent en kon zo z'n sons and daughters (zoals hij z'n taxiklanten noemt) van nieuwe aanraders voorzien.
*
Ik 2 april afscheid heb genomen van het team van mijn 2e afdeling: SICU A. Dit leidde tot een speech van mijn kant, waarop een verpleegkundige begon te dansen. Wat ze alleen niet had verwacht, is dat ik graag hap. Daar stonden we dan te twisten, met Spotify en het ritme van het applaus van het team op de achtergrond.
*
In de nacht van 3 april goede vrijdag en pasen aanbrak? Nee? Wij kregen dat te weten... 01.00 u. brak een festival los. Een prekende dominee, kerkmuziek en dans muziek op 500 m. afstand!
Jamie had die nacht een swingende vent naast haar liggen.
*
Wij dezelfde 3 april onze deadlines voor school moesten afronden. Hier zaten we al 1 tot 2 weken nonstop voor. Knap lastig vanuit Tanzania, vanwege matig internet. Ik moest namelijk een aantal video's aanleveren. Het online krijgen van die video's heeft mij een een aantal jaar en Jamie haar internetbundel gekost. Haar slippers werden ook al opgeofferd voor mij. Laten we de rest maar niet noemen..

Na het afronden van de deadlines moest ik m'n energie kwijt: hardlopend in de middle of nowhere een kerk aantreffen en, nieuwsgierig als ik ben, binnen rennen. Foto's werden uit voorzorg niet genomen. Ik woonde de dienst namelijk bij in een hemd, sportbroekje en kniekousen. Om je voor te schamen. Ondanks het zweten was ik van harte welkom.

Het paasweekend brak aan.. Avontuurlijk als wij zijn, werd dit niet zo'n paasweekend zoals ik ze gewend ben, met familie en het oplopen van diabetes.

Na onze deadlines besloten wij spontaan op reis te gaan. De vrijdagavond ging het brainstormen naar een eindbestemming om 21.00 u. van start.
22.30 u. volgde de definitieve keus en 24.00 u. waren wij gepakt en leken wij kundige backpackers.
5.00 u. lieten we onze vertrouwde omgeving achter ons en lieten wij ons door onze taximan Alfred begeleiden naar de tourbus, zonder busticket, zonder bekend te zijn met het gebied, zonder verzekerd te zijn van een slaapplek. Alleen met een eindbestemming in het verschiet en het feit dat dat droomresort waar wij wouden overnachten volgeboekt was.

Je hoort niet in Afrika thuis als je de onzekerheid van je laat winnen!!

Onlangs zaten wij in de bus. Voor 18000 tzh. (9 eu.) Een reis van 6.5 u. volgde in luxe. Airco. Pracht uitzicht. Powernappen. En ondertussen het bericht krijgen dat een gezin hun bungalow in ons droomresort gecancelled hadden.
In Tanga aangekomen vervolgde we onze reis met een taxi, richting Pagani, met 2 vreemde Duitsers van onze leeftijd (deze bleken stinkend rijk te zijn. Ik kreeg het idee dat ze in de online pornoindustrie zaten. Rare gasten).
Taximannen menen dat Europeanen naar Celine Dion, Lion King en Westlife luisteren. Iedereen keek verschrikt op. Wilke niet, ben immers met 3 zussen opgegroeid. 2 uur noodgedwongen met Karaoke Wilke in 1 auto overleven.

Eenmaal in Pagani aangekomen, bij de veerpont, troffen wij een Europese man. Hij vroeg ons naar onze eindbestemming: Beach Crab Resort. 'Ha, good choice' Wij bleken de eigenaar ontmoet te hebben, waarmee wij onze reis vervolgden. Een veerpont een nog 16 km. te gaan.
Gelukkig maar, want onze taximan - eveneens onze leeftijd - scheet in zijn broek aangezien hij niet bekend was met de route. Hij moest voortdurend beoordelen hoe z'n bak er aan toe was. De wegen van Tanga naar Pagani zijn barslecht.

Beleving Beach Crab Resort: alsof we in een film zaten. Witte stranden, hutjes en bungalows opgezet uit hout, riet, strandmateriaal en surfersspul. Wakker worden met paasontbijtjes (en grootverbruikers die ik en Jame zijn, is er flink misbruik van het ontbijt gemaakt). Bbq'en tijdens een zonsondergang. In slaap vallen met een groot stuk kaas boven de Indische Oceaan. Snorkelen naar koraalriffen. Zoiets moois heb ik nog niet eerder gezien, zelfs niet op Terschelling ! ;)
Tijdens ons verblijf troffen wij een Nederlandse vrouw (Ilse, mag ik bijna 30 zeggen?, alles achter haar gelaten in NL om in Tanzania iets op te bouwen) in samenzijn met een Venezolaan. We konden het goed vinden met ze.
Stomtoevallig moesten zij ook weer in Moshi zijn. Dat zij een eigen auto hadden was mooi meegenomen. Toen de terugreis aanbrak, hebben we de auto gevuld met 5 man. Over geluk gesproken.. Anders hadden wij een nacht moeten verblijven in het wereldvreemde Tanga, om 's ochtends 7 u. de bus te pakken.

(KCMC) De dagen naar onze reis heb ik 2 dagen op een brandwonden afdeling meegelopen. Onder de gewonden is een jonge vrouw (21) die al 50 dagen in het KCMC verblijft, voor 60 procent tweede- tot derdegraads necrotische wonden heeft, de Lion wordt genoemd omdat ze net een verpleegkundige open had gebeten en alles bij elkaar kan gillen, niet coöperatief en zeer manipulatief is. Net wat voor mij!!
Nynke (NL student) en ik hebben de wondverzorging, met noodzakelijke ontsmetting, op ons genomen. Ze werd uitgekleed, verzorgd en weer in de kleren geholpen: 'thank youuuuu madame and monsieur'. Het hele team stond toe te kijken hoe wij het deden. We handelden rustig, begripvol maar tactisch, met een beetje humor!

Op dezelfde afdeling lag een klein meisje, volledig verbrand, met een verblijf van 55 dagen. Toen ik toekeek hoe ze probeerde te bewegen heb ik haar meegenomen te dansen en heupwiegen. Indrukwekkend, en op film vast gelegd! (:

Net nog te eten geweest bij onze taximan, Alfred, waar wij uitgenodigd waren met 16 andere studenten voor een etentje bij zijn familie thuis. Het paste ook maar net in het traditioneel Tanzaniaans huisje. Zitmeubels werden geleend van de buren. Prachtig. Ik heb ontiegelijk genoten. En dit zou ook nog 's niet bij 1 keer blijven, vertelde Alfred ons.

En nu? Medical Department voor 3 weken! Een afdeling wat zich focust op ziekten als HIV, Diabetes, hart- en nierfalen, longontstekingen. Ik ben benieuwd en hou jullie op de hoogte.

Oan't letter !